Twee dagen en vijf shows na de Off-White show bleef de teleurstelling hangen. Een eerdere afspraak bij Paul Smith zorgde voor een late aankomst, waardoor de helft van de show werd gemist en de algehele ervaring werd belemmerd. Het gemiste contact met ontwerper Virgil Abloh, ondanks een korte begroeting, versterkte het gevoel van een gemiste kans. De opwinding van Paris Fashion Week vervaagde en maakte plaats voor melancholie en de naderende terugkeer naar huis.
Het bruisende Parijs, normaal gesproken een bron van vreugde, kon de onderliggende ontevredenheid niet maskeren. De spanning van de modeshows, de nieuwe kledingstukken en de ontmoetingen met invloedrijke figuren binnen de industrie leken niet voldoende. Er ontbrak iets diepers. De Pigalle show was een schril contrast met de heersende stemming. Ironisch genoeg kwam het plezier van die specifieke show voort uit de afwezigheid van een ouderlijke aanwezigheid.
Het besef daagde dat de rol van begeleider onbedoeld de oprechte betrokkenheid bij de ervaring had belemmerd. De constante zorg om de perceptie van de vader, de angst voor oordelen over de extravagante stijlen en het onvermogen om volledig op te gaan in de sfeer hadden een barrière gecreëerd. De aandacht van het kind was verdeeld tussen het spektakel zelf en de vermeende reacties van de begeleidende volwassene. Het oprechte enthousiasme van insiders, de GQ journalisten, de inkopers en invloedrijke figuren zoals de eigenaar van Wild Style, contrasteerde scherp met de afstandelijke observatie van de buitenstaander. Hun passie voor de details van design, de geschiedenis van modehuizen en hun diepgaande kennis van de industrie resoneerde diep.
Deze ontmoeting benadrukte een fundamenteel menselijk verlangen: het verlangen naar erbij horen en verbinding met gelijkgestemden. De zorgvuldig samengestelde persoonlijke stijl was niet louter een daad van rebellie of een vertoon van individualiteit; het was een baken dat een zoektocht naar verwantschap signaleerde. Het was een pleidooi voor erkenning van degenen die dezelfde passie deelden, de nuances van mannenmode begrepen en de toewijding aan zelfexpressie via kleding waardeerden. De ervaring ging verder dan de oppervlakkige kledingstukken; het ging om het vinden van een gemeenschap die een diepgewortelde passie valideerde. Het ging erom “je mensen” te vinden, degenen die dezelfde fervente interesse in mannenmode en de culturele betekenis ervan deelden. Dit besef bracht een gevoel van troost en validatie en benadrukte het belang van het vinden van je stam binnen het uitgestrekte landschap van persoonlijke stijl en zelfexpressie. Verbinding maken met individuen die het echt “begrijpen”, bevestigde dat de passie voor mannenmode niet slechts een vluchtige interesse was, maar een bepalend aspect van identiteit. Het vinden van deze gemeenschap vroeg in het leven was een belangrijke stap in een reis van zelfontdekking.
