De modewereld was diep bedroefd door het overlijden van Karl Lagerfeld. Als creatieve kracht bij Chanel en Fendi was Lagerfeld een gerenommeerd ontwerper, fotograaf, illustrator en schrijver. Zijn dood markeert een monumentaal moment in de modegeschiedenis en laat een leegte achter die waarschijnlijk nooit zal worden gevuld. Dit verlies biedt ook een kans om het concept van een mode-icoon opnieuw te evalueren.
Philippa Snow noemde Lagerfeld in een artikel voor i-D Magazine de “laatste afstammeling” van een lijn van “chique excentriekelingen”. Ze merkte op dat hij zijn unieke persona en “super-villain bitchiness” transformeerde tot hoge kunst. In het huidige klimaat van sociale bewustwording wordt het traditionele archetype van de “haute-cruel” modefiguur echter achterhaald.
Mode, zoals alle kunstvormen, biedt een element van escapisme. Hoewel het cruciaal is om kunstenaars verantwoordelijk te houden voor de impact van hun creaties op de echte wereld, vooral nu nieuwe leiders opkomen, is het ook belangrijk om te bedenken in hoeverre we verwachten dat ze met beide benen op de grond staan.
Lagerfelds immense invloed beschermde hem tegen kritiek op zijn vaak controversiële uitspraken. Hij verklaarde beroemd zijn minachting voor degenen die “de evolutie van tijd en stemming” niet konden volgen en uitte scepsis over de #MeToo-beweging. Deze uitspraken werden, in plaats van veroordeeld te worden, integraal onderdeel van het “merk Karl”.
In het huidige turbulente politieke en sociale klimaat wordt van ontwerpers verwacht dat ze niet alleen artistieke visie hebben, maar ook dat ze zich aansluiten bij maatschappelijke waarden. Ze moeten navigeren door de complexiteit van ethische inkoop, duurzame praktijken en authentieke marketing. Het overlijden van Lagerfeld dwingt tot een kritische beschouwing van hoe ontwerpers hun imago cultiveren en hoe de industrie hun merken vormgeeft.
Het welzijn van modellen moet een prioriteit blijven, ongeacht de trends in de industrie. Lagerfelds afwijzende reactie op beschuldigingen van seksuele intimidatie tegen een andere figuur in de industrie benadrukt een verontrustende minachting voor de veiligheid van modellen. Opkomende ontwerpers moeten aan een hogere standaard worden gehouden, waarbij ethische behandeling van hun personeel prioriteit krijgt boven persoonlijk gewin of een larger-than-life persona.
Florence Welch, Anna Calabrese en Brad Kroenig vergeleken Lagerfeld met respectievelijk een havik, een leeuw en een hybride van een leeuw en een vos. Deze vergelijkingen vatten de essentie van zijn imposante aanwezigheid. Zoals Rachel Syme schreef in The New Yorker, wilde Lagerfeld niet alleen in de mode werken; hij wilde het regeren. Hij bereikte dit door zichzelf te vestigen als de ultieme arbiter van smaak, trends te dicteren en de volgende generatie “it” -meisjes te benoemen, van Vanessa Paradis en Kate Moss tot Lily Depp. Zijn iconische status werd versterkt door de constante aanwezigheid van jeugdige, frisse modellen.
Hoewel Lagerfeld zich verzette tegen het label van kunstenaar, is het de meest passende eerbetoon aan zijn productieve en invloedrijke carrière. De roofdieranalogieën die door degenen die hem kenden werden gebruikt, vereisen echter een verschuiving in de industrie. De modewereld moet de omvang van de macht die het aan zijn leiders verleent onder ogen zien.
Ondanks zijn voorliefde voor fantasie en extravagantie is mode uiteindelijk een bedrijf. De leiders dragen een verantwoordelijkheid jegens degenen binnen en die getroffen worden door de industrie. De erfenis van Lagerfeld leidt tot een cruciale discussie over macht, verantwoordelijkheid en de toekomst van de modewereld.
