De Middeleeuwen, een periode van ongeveer 500 tot 1500 na Christus, kende een significante evolutie in mode. Kleding weerspiegelde maatschappelijke veranderingen, economische omstandigheden en culturele invloeden. Middeleeuwse kleding werd voornamelijk gemaakt van natuurlijke vezels zoals linnen, wol en zijde. Deze materialen werden vaak gemengd om diverse stoffen te creëren. Bont, een symbool van rijkdom en status, versierde kledingstukken voor warmte of als een teken van weelde. Voor de elite toonden luxueuze stoffen geweven met goud en zilverdraad hun macht en rijkdom. Zijde, vaak geïmporteerd, was een kostbaar goed buiten het bereik van de lagere klassen.
Wetten dicteerden kledingvoorschriften op basis van sociale status, beroep, leeftijd en burgerlijke staat. Deze regels waren bedoeld om de sociale orde te handhaven en overmatige uitgaven aan kleding te voorkomen. De financiële last van kleding in de middeleeuwen was aanzienlijk, vergelijkbaar met het besteden van een kwart van het jaarinkomen aan kleding vandaag. Deze wetten versterkten het onderscheid tussen de adel en de opkomende koopmanklasse.
Ondanks deze maatschappelijke verschillen, was een gemeenschappelijk kenmerk voor alle klassen het alomtegenwoordige linnen ondergoed, bekend als een hemd of chemise. In tegenstelling tot populaire afbeeldingen in moderne media, was de middeleeuwse mode levendig en kleurrijk. Verfstoffen produceerden een spectrum aan tinten, van pastelkleuren tot rijke, verzadigde kleuren. Hoewel levendige kleuren duidden op hogere kosten vanwege het verfproces, werden zelfs arbeiders en landarbeiders afgebeeld in felgekleurde kleding in kunstwerken uit die tijd, zoals het verluchte manuscript “Très Riches Heures du Duc de Berry”.
