Η βικτωριανή εποχή, που εκτείνεται κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Βασίλισσας Βικτώριας από το 1837 έως το 1901, υπήρξε μάρτυρας σημαντικών μετασχηματισμών στη μόδα. Στις αρχές της βικτωριανής εποχής (1837-1850), το γυναικείο ντύσιμο χαρακτηριζόταν από μια αυστηρή και σεμνή σιλουέτα. Τα φορέματα είχαν μακριά, στενά μπούστα, φαρδιές φούστες που υποστηρίζονταν από πολλές φούστες εσωτερικά και στενά μανίκια. Σάλια και ομπρέλες ήταν κοινά αξεσουάρ. Οι άνδρες προτιμούσαν κοντά σακάκια με φαρδιά παντελόνια, μια αλλαγή από τα προηγούμενα στυλ. Χαμηλότερα κολάρα και παπιγιόν αντικατέστησαν τα άκαμπτα μαντήλια.
Η μέση βικτωριανή περίοδος (1850-1870) είδε τις βιομηχανικές καινοτομίες να επηρεάζουν τη μόδα. Η εφεύρεση της κρινολίνας από ατσάλινο σύρμα το 1856 παρείχε υποστήριξη για φαρδύτερες, τριγωνικές φούστες, αντικαθιστώντας τα στρώματα από εσωτερικές φούστες. Η ραπτομηχανή, που επίσης κέρδιζε δημοτικότητα, επέτρεψε περίπλοκες λεπτομέρειες και διακοσμήσεις. Οι ανιλινικές βαφές εισήγαγαν έντονα χρώματα, όπως το έντονο πράσινο που παρατηρήθηκε στα καθημερινά φορέματα. Τα ψηλά ντεκολτέ και τα μακριά μανίκια παρέμειναν στη μόδα. Τα καπέλα αντικατέστησαν τα μπονέ ως το προτιμώμενο κάλυμμα κεφαλής.
Μέχρι τη δεκαετία του 1870, εμφανίστηκε το τούρνουρ, μετατοπίζοντας την έμφαση στο πίσω μέρος του φορέματος. Οι φούστες, που υποστηρίζονταν από την κρινολίνα, δημιούργησαν όγκο και δραματικότητα. Τα ελαφρύτερα υφάσματα και τα περίτεχνα στολίδια ήταν χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Η ανδρική μόδα συνέχισε να εξελίσσεται με το άτυπο κοστούμι σαλονιού, με κομμένο σακάκι, αναδιπλούμενο γιακά, δεμένη γραβάτα και καπέλο τύπου μπόουλερ.
Η ύστερη βικτωριανή εποχή (1880-1901) είδε το τούρνουρ να φτάνει στο αποκορύφωμά του, δημιουργώντας μια δραματική σιλουέτα με έντονα διακοσμημένα φορέματα. Ενώ οι φούστες παρέμειναν φαρδιές, θεωρούνταν πιο άνετες σε σύγκριση με τα προηγούμενα στυλ. Τα ψηλά καπέλα, τα στενά κολάρα και τα μανίκια συνέχισαν να περιορίζουν την κίνηση, οδηγώντας στη δημιουργία της Εταιρείας Λογικής Ενδυμασίας το 1880, η οποία υποστήριζε πιο άνετα και πρακτικά ρούχα. Τα κοστούμια, εμπνευσμένα από την ανδρική ένδυση, κέρδισαν δημοτικότητα μεταξύ των γυναικών που αναζητούσαν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.
Η δεκαετία του 1890 έφερε το μανίκι “gigot”, που χαρακτηριζόταν από το ογκώδες φούσκωμα στον ώμο, σε συνδυασμό με στενά μπούστα και φαρδιές φούστες. Η επίσημη ανδρική ένδυση εδραιώθηκε με το ψηλό καπέλο και το φράκο σε μαύρο χρώμα, ένα πρότυπο που είχε επικρατήσει για δεκαετίες. Τα ψηλά άκαμπτα κολάρα παρέμειναν βασικό στοιχείο της ανδρικής μόδας.
Στις αρχές του 1900, η σιλουέτα άρχισε να λεπταίνει. Ο κορσές σε σχήμα S δημιούργησε μια στάση με προτεταμένο στήθος, τονίζοντας το μπούστο και σπρώχνοντας τους γοφούς προς τα πίσω. Τα φορέματα είχαν πιο απαλά υφάσματα, περίτεχνες διακοσμήσεις και φουσκωτά μανίκια. Μεγάλα, περίτεχνα διακοσμημένα καπέλα στέκονταν πάνω από ογκώδη χτενίσματα και αποτελούσαν απαραίτητα αξεσουάρ.
Καθώς η εδουαρδιανή εποχή (1901-1910) ξημέρωνε, μια πιο ίσια, πιο αεροδυναμική σιλουέτα εμφανίστηκε. Τα φορέματα έγιναν λιγότερο περιοριστικά, με κοντύτερες μέσες και στενότερες φούστες. Τα μεγάλα, πλατύγυρα καπέλα παρέμειναν ένα σημείο εστίασης. Οι φούστες μέχρι τον αστράγαλο με λωρίδες διακόσμησης υπαινίσσονταν την τάση της φούστας “hobble” που θα καθόριζε την επόμενη δεκαετία.
Η βικτωριανή εποχή στη μόδα παρουσίασε μια συνεχή εξέλιξη των στυλ, αντανακλώντας τις κοινωνικές αλλαγές και τις τεχνολογικές εξελίξεις. Από την περιοριστική κομψότητα των αρχών της βικτωριανής περιόδου έως τα πιο χαλαρά στυλ των τελών του 1800 και των αρχών του 1900, η βικτωριανή μόδα προσφέρει μια συναρπαστική ματιά στο παρελθόν. Η έμφαση της εποχής στη λεπτομέρεια, τη διακόσμηση και τη σιλουέτα συνεχίζει να εμπνέει τους σχεδιαστές σήμερα.
